Doorgaan met je leven na een verkrachting

Sonja is twintig als een onbekende man haar in 2003 op brute wijze verkracht. Een gebeurtenis die haar leven tekent, mede doordat ze niet direct de juiste hulp kreeg. “Ik werd doorverwezen naar verschillende instanties, had geen vast aanspreekpunt en moest iedere keer opnieuw mijn verhaal vertellen.”

Gepubliceerd op

“Vanaf mijn toenmalige vriend fietste ik die betreffende avond alleen naar huis. Een doorgaande weg, waar het wel rustig kon zijn om 23.30 uur. In de verte zag ik een man oversteken en ik dacht dat hij bij de bushalte moest zijn. Omdat hij op het fietspad ging lopen, minderde ik wat vaart. In de buurt van de bushalte sprong hij voor mijn fiets. Hij vroeg me hoe laat het was en ik keek op mijn telefoon die in mijn binnenzak zat. Op het moment dat ik weer opkeek, had hij een mes in zijn handen. Ik had geen schijn van kans. Hij dwong me om mee te lopen naar een afgelegen plek waar hij me meerdere keren heeft verkracht. Ik kwam schreeuwend thuis en heb het direct aan mijn moeder verteld. Ik was compleet in shock en zij heeft gelijk 112 gebeld.”

Impact

“Na de aangifte ben ik ook naar de GGD, het ziekenhuis, Slachtofferhulp Nederland en een psycholoog doorverwezen. Nou ja, doorverwezen. Ik kreeg een stapel met telefoonnummers van partijen die ik allemaal kon benaderen voor hulp als ik dat wenste. Het Centrum Seksueel Geweld, zoals we dat nu kennen, was er helaas nog niet. Ik moest dus op verschillende plekken mijn verhaal vertellen en had geen vast aanspreekpunt. Op dat moment kwam er zoveel op me af dat ik daar niet zo bij stil stond. Ik besefte nog niet wat de impact zou zijn, maar achteraf gezien had ik in die eerste weken graag een ervaringsdeskundige willen spreken. Iemand met verstand van zaken, die weet waar je het over hebt, tegen je zegt dat het normaal is wat je voelt en je advies geeft over wat je mogelijk nog meer te wachten staat. Ik denk dat ik daarmee een hoop klachten die ik pas later kreeg, had kunnen voorkomen”

"Na de geboorte van mijn eerste dochter was ik ineens heel erg bang dat ook haar iets zou overkomen."
- Sonja

Cognitieve gedragstherapie

“Ook jaren later kan een verkrachting nog een enorme impact hebben. De bodem wordt als het ware onder je weggeslagen en je beseft je maar al te goed dat zoiets heftigs je ineens kan overkomen. Daar kun je je niet op voorbereiden. Na de geboorte van mijn eerste dochter was ik ineens heel erg bang dat ook haar iets zou overkomen. Ik ontwikkelde een dwangstoornis en begon alles te controleren: ik checkte bijvoorbeeld de hele tijd of er niemand onder het bed lag. Rationeel wist ik wel dat het nergens op sloeg, maar de angst overheerste. Uiteindelijk ben ik dat gaan inzien en heb ik een half jaar cognitieve gedragstherapie gevolgd. Dat heeft erg goed geholpen.”

Veroordeeld

“Ik heb het ‘geluk’ gehad dat de dader is gepakt én gestraft. Na wat hij mij had aangedaan, ging hij opnieuw de fout in en stal hij ook de mobiele telefoon van dat slachtoffer. De politie kwam hem op het spoor en hij kon hierdoor snel worden aangehouden. Hij bleek getrouwd te zijn, twee jonge kinderen te hebben én een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Hij is uiteindelijk voor twee verkrachtingen veroordeeld en in nog twee andere gevallen voor schennis van de eerbaarheid. Hij heeft hiervoor 30 maanden gevangenisstraf en TBS met voorwaarden gekregen. Via een langslepende civiele procedure, waarbij op elke slak zout werd gelegd, heb ik uiteindelijk nog een schadevergoeding gekregen.”

"Ik heb de dader kunnen vergeven voor wat hij mij heeft aangedaan."
- Sonja

Bijzonder

“In 2010 ging ik verhuizen en vond ik bij een opruiming een map waarin ik de naam van zijn toenmalige echtgenote tegenkwam. Ik heb haar gegoogled en kwam erachter dat ze een coachingspraktijk voor vrouwen was begonnen. Dat vond ik bijzonder. Ook zij heeft tenslotte iets heftigs meegemaakt. Zij is ook slachtoffer geworden en dat heeft ze weten om te buigen naar iets positiefs. Ik heb haar toen een e-mail gestuurd en daar kreeg ik een heel warme reactie op. Ze gaf aan dat ze al zo lang had willen zeggen dat zij er niets vanaf wist. We hebben elkaar een aantal keer ontmoet en ik heb haar betrokken bij het schrijfproces van mijn eigen boek over mijn ervaring.”

Vergeven

“Ik heb de dader kunnen vergeven voor wat hij mij heeft aangedaan.  Natuurlijk wilde ik hem in het begin het liefst van alles aan doen en ben ik ook ontzettend boos op hem geweest. Maar op de lange termijn kost dat veel negatieve energie. Ik ben mezelf op die dag in 2003 voor een deel kwijtgeraakt, maar ik heb er alleen mezelf mee als ik voor de rest van mijn leven boos zou blijven. Daarom heb ik die keuze gemaakt en tegelijkertijd besloten om door te gaan.